Sandika Madushan

තැපැල් මල්ල

සුනිල් සාන්ත හා ලංකා ගුවන් විදුලිය

කලා කරුවෙකු, ගීත කෝකිලයෙකු ලතවෙති තම නිවසේ, කුරිරු රුපුන් ගේ අයුක්තියට හිස නොනමා...

එහෙත්.... ඔහුගේ ඉදිරි ගමන නවතීද?.....

"වරෙන් හීන් සැරේ.... වරෙන් හීන් සැරේ.... වරෙන් හීන් සැරේ.........."

(සුනිල් සාන්ත)

දේශීය සංගීතය තම ඇට ලෙහ මස් නහර කොට තකා, රිදීවලාව සුනිල් හඬ ගුවන් තොටිල්ල, හේලි මිහිර, සුනිල් ගීය, මිහිරියාව මල් මිහිර ඈ ගී පොත් හෙළයන් ගේ අතින'ත යවා, ඕලු පිපීලා, හඳ පානේ ඈ ගීයෙන් බොළඳ කුමර කුමරියන් ගේ සිත් දිනා මේ හෝපලු වනය, මෙවන් පිටිසරේ, රැල්ල නැගෙන්නේ ආදී පෙම් ගීතයන්ගෙන්, පෙම්වතුන්ට පෙම් ලොවැ මිහිර කවා, දුදනො'ද බිඳ... යනුවෙන් ගැමී හඬ හෙළ ගුවනේ පතුරා, තැවෙති තම ගෙදර සුනිල් සාන්තයෝ ඉදිරියට යාගත නොහැකිව.

දුදන දුබල හඬට බිය වී, පන්දම් එස වීමේ දුබල කාරියට අත පාන්නට බැරි වී, යුක්තියට හිස නමන බැවිනි ගීත කෝකිළයෙකුට සිදු වූයේ මේ විපත.

මොහොතක් හැරෙමු අපි සගයු වෙසරද සුනිල් සාන්තයන් හට වචනයෙන් දිරි දුන් පුවත් පත් දෙසට.

(1) "සුනිල් සාන්තයන් විසින් ගුවන් විදුලියෙන් පැවැත් වූ සංගීතය අසා කුල්මත් වූ මහ ජනයා සිංහලයට උරුම සංගීතයක් ඇසී ඇති බවත්, සිංහල සංගීතයෙහිත් ජාතික සංලක්ෂණ ඇතිවිය යුතු බවත් තේරුම් ගත්තේය."

(ලංකාදීප, 1949.1.8)

(2) '' ඉන්දියාවේ සුප්‍රසිද්ධ ගායකයන් ඇසුරෙහි උගත්, උපාධිධාරි සුනිල් සාන්තයන් තමන් උගත් දෑ පදනම් කොට ගෙන සංගීතයටම විශේෂවූද දේශීය සම්ප්‍රදායට අනුකූලවූද ලක්ෂණයන්ගෙන් යුක්තව සිංහල සංගීතය නගා සිටුවීමට කරන තැත කොතරම් දුරට සඵල වී තිබේදැයි මේ.... ගීතයන්ගෙන් පැහැදිලි වෙයි "

(දිනමිණ 1949.2.8)

(3) "සිංහලයාට හිමි සංගීතයක් නැතැයි සෙමින් හින්ධුස්ථාන රාග වලට අපගේ සිංහල සිතුවිලි දහර සිරකොට තැබීමෙන් හීන දීන පරගැති තත්වයකට වැටී තුබූ "සිංහල සංගීතය" මෑතක සිට යලිත් හිස ඔසවා බලනු දකින කවර සිංහලයෙකු ගේ හද සුවද පිපී එනු නිසැකය. මහ සංගීතකාරයකැයි වැජඹුනු, වැජඹෙන, බොහෝ දෙනොගේ ගායන ක්‍රම අනුව ගොස් මුලා වේ වැටී සිටි සිංහලයාට නියම සිංහල සංගීතය කිමෙක් දැයි වටහා දෙන්නට මං සලස්වන්නවුන් අතුරෙන් සුනිල් සාන්තයනට හිමි වනුයේ මුල් තැන බව ඉඳුරාම කිව යුතුයි"

(පෙරමුණ 19.10.7)

එහෙත් ගීත ලෝකයෙන් ඈත්වී කරති සටනක්. මෙයට මුල්ම වරදකරු අපේ ගුවන් විදුලි සේවයයි. ලංකාවේ ගුවන් විදුලි සේවය මහ ජනයාගේ නො වේ. එය ආනන්ද සරත් විමලවීර මහතාගේ දෙසුමකින් හෙළිවේ. "අද ලංකාවේ කලා කාරයනට තැනක් නැත්තේ කලාකාරයාගේ වරදින්මයි. ඔවුන් කලා ජීවිතය සාර්ථක කැරැ ගැන්මට උත්සාහ ගන්නේ ගුවන් විදුලියෙන්මයි. නමුත් වෙනත් මාර්ග තිබෙන බව ඔහු සිතිය යුතුයි. එම නිසා ගුවන් විදුලියටවත් රජයටවත් බැනීමෙන් පලක් නැහැ"

(රිවිමිණ)

පුදුමයි! මොහුගේ කථාව ගුවන්විදුලිය කලා කරුවාගේ වාස ස්ථානයක් මිස එය විදේශීන්ට පන්දම් අල්ලන තැනක්වත් විනෝදකාමි ජනයාගේ රඟ මඬලක් වත් නොවේ. ඉදින් ඒ මහතාගේ දෙසුමෙන් පැහැදිලි වනුයේ සුනිල් සාන්ත ආනන්ද සමරකෝන් වැනි හෙළ සංගීත'ඹරේ
දිලෙන ලෙළෙන කලාකරුවනට ගුවන් විදුලියේ තැනක් නැති බවයි. දේශයට නිගා දෙන මෙවැනි ගුවන් විදුලි තිබෙනවාට වඩා හොඳා කඩා දමනවා.

අනෙක, ගුවන් විදුලියේ ශිල්පීන් වර්ග කිරීම, ඉන්දියානු දක්ෂ සංගීත කාරයකු අප ගේ හෙළ ගීත අනුව ශිල්පීන් වර්ග කරයි. ඒ මහ කවට කමෙකි. ලංකාවේ සංගීතයකට පිහිට පැතීමට-විදේශීය සංගීතඥයෙක්. මේ රතනජන්කර් විහිලුවට සුනිල් සාන්තයෝ එකහෙලා විරුද්ධ වූහ. එසේ විරුද්ධවීමට හේතුව සුනිල් සාන්තයෝ මෙසේ පෙන්වති ඔහු ගේ "දේශීය සංගීතය නමැති පොතින්." රත්නජන්කර් මහතා ගේ කටයුත්ත හින්දුස්ථාන සංගීතය පතල කිරීමයි. ඉන්දියාවේ පමණක් නොවේ හැකි නම් මුළු ලොවේම පතල කිරීමයි. දේශීය සංගීතයක් ඇති රටෙක මිනිසුන් ඇදෙන්නේ තමා ගේ දේශීය සංගීතය පැත්තටයි. මේ බවට හොඳ නිදසුනක් සැපයෙනුයේ බෙංගාලයෙනි. එහි දේශීය සංගීතයට තද ඇල්මක් දක්වති. හින්දි සගයුවට එහි ඉඩඇත්තේ මඳ වශයෙනි. ඉතින් දේශීය සංගීතයක් නිපවද ගැනීම සඳහා අපි රත්නජන්කර් මහතාගෙන් උදව් පැතීම නම් කොස් ගසින් පොල් බලාපොරොත්තු වීමක් වැන්න"

(දේශීයසංගීතය)

මෙසේ ඇත්ත ප්‍රකාශ කිරීමේ සුනිල් සාන්තයන් හා ගුවන් විදුලියත් අතර ඇති වූ පරතරය ඉතා විශාල විය.

කලාකාරයා මුළු දිවා රෑ වෙහෙස නොබලා පැබැදුම් කරන ගී තවත් කොටසක් තම පොත්වල දමාගෙන පොත් ජාවාරම ගෙන යත්. මෙන්න මොවුහු වෙත් පෑල දොරින් පැමිණ කලාකරුවාට පිහියෙන් අනින්නෝ. එබඳු අයගෙන් අපි දයාබර ඉල්ලීමක් කරමු. දන බඩ ගා ඇවිදින බොළඳ සංගීත බිළිඳා ගේ අත් පා නොකඩන ලෙස. දැන් අපටමැ උරුම වූ දේශීය සංගීතයක් උවමනා බව අපි පිළිගනිමු. එසේ දැන දැනත් විදේශීන් ගේ සංගීතයට පොහොර දමා ඔවුන් ගේ සංගීතය වඩන්නට ගියොත් අපගේ කාරිය ඉටු නොවෙයි.

ඇස්. ටියුඩර් සිල්වා.
මොරටුවේ.
මොරටුමුල්ලේ 
323, දරණ නිවැසි,
1955.5.1